Ik ben opgegroeid in een gezin waar weinig ruimte was voor gevoelens. Vragen als “Hoe gaat het met je?”, “Hoe was je dag?” of “Hoe voel je je?” werden mij niet of nauwelijks gesteld. En ik voelde niet veel vrijheid er zelf over te beginnen. Zo potte ik mijn gevoel op. Als kind wist ik niet beter. En mijn ouders waarschijnlijk ook niet. Maar als je er niet over praat, dan betekent het niet dat het er niet is. En als je het wegstopt en je stopt steeds meer weg, dan wordt het alleen maar groter.

Gevoelens zijn raadgevers. Ze willen je iets vertellen. Een boodschap voor jou, in je eigenbelang. Je kunt ernaar luisteren. Je kunt er actie op ondernemen. Als je alsnog luistert naar oude gevoelens waar je geen actie meer op kunt ondernemen, dan helpt het je ook. Het helpt je ontladen. Door deze gevoelens er alsnog te laten zijn, laten ze je los. Vijf jaar terug heb ik mezelf weer leren voelen. Hier lees je hoe ik dat deed en hoe jij hetzelfde kunt doen...